بریم سراغ فیلم The Long Game ، یه فیلم باحال و تگزاسی! داستانش برمیگرده به دهه 50 میلادی، زمانی که تبعیض نژادی بیداد میکرد، مخصوصا تو ایالت های جنوبی آمریکا. قضیه از این قراره که یه سری نوجوون مکزیکی-آمریکایی تو یه شهر کوچیک تو تگزاس به اسم Del Rio عاشق گلف میشن. اون موقع ها گلف یه ورزش اشرافی بود و فقط سفیدپوستای پولدار تو کلوپ های خصوصی میتونستن بازیش کنن. این بچه ها هم دلشون میخواد گلف بازی کنن، اونم حرفه ای، واسه خودشون تیم دبیرستان تشکیل بدن و برن مسابقات. ولی خب، اولا که مکزیکی-آمریکایی هستن، دوما پول ندارن، سوما اصلا راهشون نمیدن به کلوپ گلف سفیدپوستا! اینجا یه آقای دنیس کواید (Dennis Quaid) مثل یه فرشته نجات پیدا میشه. دنیس کواید تو فیلم نقش Frank Mitchell رو بازی میکنه، یه کهنه سرباز جنگ جهانی دوم که به عنوان سرایدار تو همون کلوپ گلف سفیدپوستا کار میکنه. این آقا دلش به حال این بچه ها میسوزه و یواشکی بهشون گلف یاد میده. حالا فکر کن، بچه ها تو زمین های خاکی و با وسایل داغون تمرین میکنن، ولی عشق به گلف تو دلشون زبونه میکشه. فیلم پر از لحظات گرم و صمیمی و انگیزشیه. نشون میده چطور این بچه ها با پشتکار و همت و کمک مربی دلسوزشون، نه تنها تبعیض نژادی رو به چالش میکشن، بلکه تو مسابقات گلف هم حسابی میترکونن و قهرمان ایالت تگزاس میشن! بله، درسته، قهرمان ایالت تگزاس! اونم تو سال 1957! بازیگرای فیلم هم خوب انتخاب شدن. جی هرناندز (Jay Hernandez) نقش اصلی JB Peña رو بازی میکنه که رهبر این گروه نوجوونه. چهره های آشنایی مثل چهچ مارین (Cheech Marin) هم هست که نقش Pollo رو بازی میکنه، یه کاراکتر خاکستری و بامزه. جینا لی اورتیز (Jaina Lee Ortiz) هم نقش Lucy Peña همسر JB رو بازی میکنه. در کل بازی ها قابل قبوله و به دل فیلم میاد. کارگردان فیلم Julio Quintana هم سعی کرده یه فضای نوستالژیک و صمیمی به فیلم بده. فیلمبرداری و موسیقی هم بد نیستن و به انتقال حس و حال اون دوران کمک میکنن. البته یه سری منتقدها میگن فیلم یه کم کلیشه ایه و خیلی سورپرایز نداره. میگن فرمول فیلم های ورزشی انگیزشی رو خیلی دنبال میکنه. ولی به نظر من خود داستان واقعی این فیلم انقدر جذابه که این کلیشه ها خیلی به چشم نمیان. مهم اینکه فیلم یه پیام مثبت و انگیزشی داره و نشون میده با ایمان و تلاش میشه به هرچیزی رسید، حتی اگه همه دنیا جلوت وایستن. در مورد فروش فیلم هم باید بگم خیلی تو باکس آفیس نترکوند، حدود 3 میلیون دلار فروخته. ولی خب این جور فیلم ها معمولا واسه جشنواره ها و تماشاگرای خاص ساخته میشن تا فروش بالا. امتیاز فیلم تو سایت های معروف مثل Rotten Tomatoes و Metacritic هم متوسطه، نه خیلی بالا نه خیلی پایین. **نظر شخصی من:** به نظر من The Long Game یه فیلم گرم و دوست داشتنیه که واسه یه عصرونه تعطیل خیلی میچسبه. اگه اهل فیلم های ورزشی و انگیزشی هستی و از داستان های واقعی که قلبتو گرم میکنن خوشت میاد، این فیلم میتونه انتخاب خوبی باشه. انتظار یه شاهکار سینمایی رو نداشته باش، ولی مطمئن باش از دیدنش لذت میبری و یه حس خوب بهت منتقل میشه. مخصوصا اگه تو این روزای پر از خبرای بد و ناامید کننده دنبال یه جرقه امید و انرژی مثبت میگردی، The Long Game میتونه همون جرقه باشه. خلاصه که یه فیلم جمع و جور و خانوادگی و حال خوب کنه!